Zweverig en spiritueel, een wezenlijk verschil, als je het mij vraagt. Toch krijgen spirituele mensen al gauw de stempel ‘zweverig’. Soms terecht, vaak absoluut onterecht. Neem mij bijvoorbeeld, ik ben niet zweverig. Niet echt in ieder geval. Ik ga je uitleggen waarom.
Ik durf te wedden dat over mij gezegd wordt. “Oh, die, die is zweverig”. Dit omdat ik interesse heb in spiritualiteit (of moet ik tegenwoordig spiruwaliteit zeggen?) en omdat ik anders in het leven sta dan veel anderen. Op mijn werk maakte ik het geregeld van dichtbij mee. Mijn collega’s die mensen met holistische en spirituele interesses uitlachten. Vervolgens zeiden ze: “Ja, dat is zo’n zweverig type, daar kunnen we beter niks mee doen.” Vol ongeloof keek ik het aan. Al die oordeel, en dat zonder iemand te kennen.
Dit gebeurt veel. Spirituele mensen die bestempeld worden als ‘zweverig’. Meestal wordt het gezegd door mensen die er niks vanaf weten en er vooral ook niks mee te maken willen hebben. De stempel die ze geven is vaak onterecht. Want zweverig zijn heeft niet perse te maken met spiritualiteit. Er zijn immers ook meer dan genoeg zweverige mensen die niet spiritueel zijn.
Wat is zweverig zijn dan?
Het woord heeft over het algemeen een flink negatieve associatie. Dus gebruik ik het woord het liefst zo weinig mogelijk. Zeker als het over een persoon gaat. Maar als ik het een betekenis mocht geven, zou die op het letterlijke woord neerkomen. Zweverig: iemand die zweeft. Iemand die niet met beide voeten op de grond staat.
Ja, spirituele mensen kunnen zeker zweverig zijn. Ze hebben vaak maar één (spirituele) waarheid, die wat ver kan gaan in de ogen van anderen. Ze draven er vaak in door en alles draait om spiritualiteit. Het kan daardoor lastig zijn om met ze te communiceren. Ze zijn, deels of helemaal, het contact kwijtgeraakt met de realiteit. Het lijkt alsof ze niet hier zijn, niet op deze aarde. Ze zweven ergens rond. Overal behalve hier.
Zweverig, maar niet spiritueel
Dit geldt echter niet alleen voor mensen die zich verdiepen in spiritualiteit. Want ook mensen die er niks van hoeven te weten, kunnen zweven. Deze mensen zijn vaak het contact met zichzelf kwijt. Ze zijn niet gegrond en staan niet met beide voeten op de grond. Ze zijn eerder bezig met overleven dan leven. Bijvoorbeeld door maar druk bezig te blijven. Of juist door steeds weg te dromen. Dit is vaak onbewust. Het kan zo zijn dat deze persoon op het eerste oog alles voor elkaar heeft. Dat kan ook zo zijn, maar ergens zit toch iets, waardoor het veiliger is om weg te zweven, dan de werkelijkheid onder ogen te komen. Er zijn veel zweverige mensen onder ons, die absoluut niet spiritueel zijn.
Een echt spiritueel persoon zweeft niet
Echte spirituele personen, hebben beide benen op de grond. Ze weten dat er meer is dan er met het blote oog te zien valt en dat wij als mens onderdeel zijn van iets groters. Ze verbinden zich met dit ‘iets groters’ om zo een gebalanceerd en vredevol leven te leiden. Ze hoeven niet iedereen te overtuigen van hun waarheid en hebben respect voor de mening en zienswijzen van anderen. Ze voelen zich niet meer dan een ander. Hun ego is er wel, maar is vaak wat meer op de achtergrond. Belangrijker vinden zij het om anderen (zij die ertoe bereid zijn) mee te nemen in hun wereld vol verbinding, vervulling en zingeving. Als je deze mensen zweverig noemt, sla je naar mijn mening de plank mis. Want ze staan echt stevig.
Spiritualiteit kun je in je voelen. Het is een staat van zijn. Een waar veel mensen naar verlangen. In deze staat van zijn, deze oase van rust, liefde en vertrouwen, kun je onder andere komen via spirituele bezigheden. Dingen waar je mee bezig kan zijn om je spiritualiteit op te wekken, om je beter te voelen, om meer rust te ervaren, in je kracht te komen. Supergoed! Ik zou het iedereen aanraden! Maar met spirituele activiteiten bezig zijn, maakt je mijns inziens niet direct spiritueel. En dus ook niet zweverig. Het is meer op zoek zijn naar iets waar iedereen naar verlangt.
Oordeel over spiritualiteit
Al die oordeel over spiritualiteit is niet gek, en dus ook niet dat al gauw iemand bestempelt wordt als een zweverig type. Denk maar eens terug aan de tijd van heksen. Vrouwen die een waren met de natuur, met kruiden bezig waren of met energie werkten of zelfs gewoon krachtig overkwamen, belandden een voor een op de brandstapel. De angst en haat werd zo groot, dat vrouwen voor de meest uiteenlopende redenen werden veroordeeld. Ging je man vreemd? Dan was hij vast behekst! Oogst mislukt? Daar moest een heks achter zitten. Kon je niet bewijzen dat je geen heks was, dan was het afgelopen met je. Je werd gemarteld tot je bekende. Er was geen manier om aan te tonen dat je geen heks was, dus kon je beter direct bekennen.
Helaas is deze periode nog altijd merkbaar in de huidige maatschappij en leeft het oordeel op spiritualiteit voort. Tevens maken mediabedrijven maar al te graag gebruik van de ‘zweverige types’ om interessante tv te maken. Ze kiezen precies de juiste mensen uit om lekker ongegeneerd over te kunnen oordelen. Eerlijk waar, dat doen ze goed. Neem B&B vol liefde. Walter, en voornamelijk zijn eerste aanhangers, zijn om van te smullen. Maar het vertegenwoordigt, naar mijn mening, niet de echte spiritualiteit. Wel stukjes ervan. Maar niet die mensen die echt krachtig staan. Die een gebalanceerd en vredevol leven leiden. Die niet van de daken (hoeven te) schreeuwen dat ze spiritueel zijn en dat niet op elk mogelijk moment tot uiting (hoeven te) laten komen.
“Mediabedrijven maken maar al te graag gebruik van de ‘zweverige types’. Ze kiezen precies de juiste mensen uit om lekker ongegeneerd over te kunnen oordelen.”
Door steeds weer dit soort – extreme – mensen uit te zenden, maar ook vast en zeker door het eruit knippen van alleen de meest opmerkelijke fragmenten (het zal enorm uitvergroot zijn op tv!), blijft het oordeel over spiritualiteit bestaan. Mensen blijven de stempel ‘zweverig’ geven op de meest negatieve manier. Zonde, want spiritualiteit is juist een verrijking in het leven. Weinig mensen die zich erin verdiepen, maken nog een weg terug naar ‘het normale’. Het blijft, ergens, een onderdeel van je leven.
Waarom oordelen? We willen hetzelfde!
Wat je mening ook is, ik wil je graag meegeven dat het absoluut niet nodig is om over, wie dan ook, te oordelen. Iedereen is in de basis hetzelfde. Iedereen verlangt in de basis naar hetzelfde: liefde, geluk, balans, gezondheid. Alleen hebben we andere manieren om er te komen en andere manieren om onszelf te beschermen.
Iemands manier hoeft niet jouw manier te zijn, maar in je achterhoofd houdend dat deze persoon naar hetzelfde verlangt, maakt het wellicht gemakkelijker om minder snel in oordeel over te gaan. Oké, spiritualiteit is niet jouw ding. Prima. Maar heb respect voor de ander. Het helpt deze persoon, het geeft hem of haar een goed gevoel. Wat kan daar mis mee zijn? We willen ons immers allemaal zo goed mogelijk voelen. En zijn in principe allemaal op zoek.
Waarom zweverig respect verdient
Zowel de spirituele als de niet spirituele ‘zweverige’ mensen, zweven niet voor niks. Vaak zit er een angst onder, een gevoel van onveiligheid. Het voelt veiliger om weg te zijn, om weg te dromen, om maar bezig te blijven, dan om de realiteit onder ogen te komen. De realiteit van het leven. Van wat iemand echt voelt, diep van binnen. Dus heb compassie, kijk met zachte ogen. Geef ze een veilige schouder om op te leunen. Geef ze het gevoel dat ze hier veilig zijn. En geef ze dus allesbehalve het gevoel dat het leven inderdaad onveilig is, door bijvoorbeeld te oordelen.
Wederom: we zijn allemaal hetzelfde!
Mocht je je overigens niet in bovenstaande herkennen, dan heb ik nieuws voor je. Want ook jij hebt manieren ontwikkelt om weg te vluchten van de realiteit. Laat ik het zo zeggen, ik heb nog nooit iemand ontmoet die het niet doet. De een wat meer dan de ander. Maar het komt op hetzelfde neer. We vluchten om niet te hoeven voelen.
We vluchten in middelen (alcohol, drugs, eten), kopen, in het werk, in gamen, in televisie kijken, in huishoudelijke taken, in onze telefoon, in het nieuws, in het zorgen voor de kinderen of anderen, in bezig zijn, in klussen, we oordelen om vooral niet naar onszelf te hoeven kijken. En de meest voorkomende: we vluchten naar ons hoofd. Veel nadenken, veel in gedachte zijn, over-analyseren.
Het is allemaal een bepaalde vorm van een veiligheid voor jezelf creëren. Het een is niet beter of slechter dan het ander. We doen het allemaal, dus het is absoluut nooit, maar dan ook nooit, nodig om erover te oordelen. Wederom: we zijn in wezen allemaal hetzelfde en we willen hetzelfde. Dus heb compassie en laat iedereen lekker in zijn waarde. Zijn eigen pad volgen. Wat een mooie wereld zal dat zijn! <3
* Dit verhaal is mijn visie, mijn mening. Voel je vrij om je eigen mening aan te houden. 🙂
