Mag het een onsje meer zijn?

Vadsige worstvingers, billen vol striae, een onderkinnetje of vier en vet dat flubbert tijdens de seks. Vies? Nee, bloedgeil, vinden feeders. En dat maakt hun nou juist zo ongelukkig.

Ronny

“Mijn ultieme fantasie is een vriendin van 200 kilo die blijft aankomen door mij. Ze is zo groot, zo dik en zo zacht. Haar vet flubbert heen en weer tijdens de seks. De hele dag ligt ze te wachten op het eten dat ik in haar mond stop. We zijn supergelukkig en ik zal altijd voor haar blijven zorgen. Uiteindelijk wordt ze immobiel: ze kan zelf niet meer bewegen. Eerlijk gezegd is dat mijn grootste droom. Dat het niet reëel is, dat weet ik ook wel. Er zitten grote gezondheidsrisico’s aan. Om nog maar te zwijgen over hoe de omgeving over je denkt. Eén keer had ik een feederrelatie. Het was een lief, mooi en slank meisje. Ik was verliefd op haar innerlijk, maar tot haar uiterlijk voelde ik mij niet aangetrokken. Tuurlijk zag ik dat ze goed uitzag, toch vond ik haar niet opwindend. In bed fantaseerde ik er noodgedwongen kilo’s bij, anders was seks voor mij onmogelijk. Na zes maanden vertelde ik haar over mijn feedergevoelens. Haar reactie: ze wilde best aankomen voor mij. We kregen een relatie gericht op eten. Als we samen waren, voerde ik haar m&m’s, chocoladezoenen, pizza en noem maar op. Zat ze vol, dan dwong ik haar om toch verder te eten. Daar speelde ze op in: om mij te plezieren zei ze al snel dat ze vol zat. Dat machtsspel vind ik opwindend. In een paar maanden tijd kwam ze tien kilo aan. Hoe geil ik dat ook vond, het voelde niet goed. Het was haar eigen keuze, maar ik wist dat ik verkeerd bezig was. Na een jaar was de liefde tussen ons gedoofd. Maar nog altijd leeft ze als feedee en weegt ze inmiddels 95 kilo. Daar voel ik mij schuldig over. Door mij is ze zo geworden.”

Psychiatrisch centrum

“De meeste viertienjarige jongens kijken naar de borsten of billen van een meisje. Ik keek naar de buik: hoe dikker, hoe mooier. En dan het liefst een flubber buik; stevig vet vind ik minder sexy. De afwijkende eisen die ik aan meisjes stelde, stoorden mij vroeger niet. Sinds een jaar of twee realiseer ik pas – ik denk van vanwege mijn leeftijd – wat de gevolgen zijn van mijn gevoelens. Zomaar een flinke vrouw is voor mij namelijk niet genoeg. Het gaat om het proces van dikker worden en iemand vetmesten. Gestoord hè? Mensen begrijpen het niet. Tegen mijn familie en vrienden durf ik dan ook niks te zeggen. Eén keer zoende ik met een fors meisje, dat heb ik maanden moeten aanhoren. Misschien moet ik mijn vrienden vertellen dat ik op volle vrouwen val. Maar ik ben bang dat ze daardoor dichter bij de waarheid komen. De gevolgen kunnen groot zijn. Mensen willen feeders in een psychiatrisch centrum stoppen. Misschien denkt mijn vader er net zo over. Nooit zal ik het leven krijgen waar ik zo diep naar verlang. Krijg ik dat wel, dan word ik uitgekotst door de maatschappij. Dat is de keuze die je maakt. Voor mij is de keuze simpel: ik breng mijn vrije tijd fantaserend door op feedersites, verder ga ik niet. Anders schaam ik mij dood en durf ik niet meer over straat. Het liefst zou ik over mijn gevoelens heen groeien. Ik weet dat ik niet normaal ben, maar daar is nou eenmaal niets aan te doen. Zo ben ik geboren.”

Maartje

“Zo op het eerste oog lijk ik een heel normaal meisje. Je zal niet gek opkijken als je mij op straat tegenkomt. Mijn haar is mooi lang, mijn gezicht is – al zeg ik het zelf – best lief. En mijn figuur, tja. Ik ben 1.67 meter en 80 kilo. Er zijn dus wat kilo’tjes teveel, maar ik mag er best wezen. Tenminste, dat vinden anderen. Persoonlijk vind ik mezelf te slank. Veel te slank. Zo rond de 160 kilo vind ik een mooi gewicht. Ik weet dondersgoed dat dat niet echt mooi is. Daarom schommelt mijn gewicht altijd flink. Aan de ene kant wil ik mooi worden gevonden door mijn vriend, vriendinnen en de rest van de samenleving. Aan de andere kant wil ik zo dik mogelijk zijn. Het voelt alsof ik altijd een engel en duivel op mijn schouders heb zitten die constant in gevecht zijn. Als ik op de weegschaal sta en zie dat ik ben aangekomen, denk ik in eerste instantie ‘shit’. Even later doe ik een klein vreugdesdansje. Ook eten ervaar ik op een andere manier. Voor mij is het erotisch. Het liefst zou ik mezelf de hele dag volstoppen. Word ik misselijk, dan is dat een mooie bijkomstigheid. Het is een teken van dikker worden, dus voor mij opwindend.” 

“Zelf wil ik niet alleen dik zijn. Ik wil gevoed worden én mannen voeden. Of vrouwen. Ik val op allebei. Als mijn vriend ’s avonds weg is, kruip ik achter mijn computer en bezoek ik feederfantasy: een ontmoetingsplatform voor feeders en feedees. Ook bekijk ik filmpjes van vrouwen die aankomen; dat is voor mij een soort porno. Mijn vriend weegt 123 kilo met zijn 1.86 meter. Vreselijk vindt hij dat. Hij wil niet dik zijn. Toen wij elkaar zeven jaar geleden ontmoetten, was hij een stuk slanker. Hij geeft zichzelf de schuld, maar wat hij niet weet, is dat ik al jarenlang bezig ben met hem stiekem vol te stoppen. Ik neem bewust ongezonde producten mee uit de supermarkt en laat hem in restaurants ongezonde keuzes maken. Erg hè! Mijn vriend is de liefde van mijn leven; ik houd ontzettend veel van hem. Toch twijfel ik aan onze relatie, deze is namelijk gebaseerd op een leugen. Ook ontbreekt de gezamenlijke interesse in feeden. Het liefst zou ik mijn droom in vervulling laten gaan. Maar durf ik dat aan, een relatie met een feeder? En daarmee riskeren dat mijn vrienden en familie niets van me willen weten? Voor de consequenties ben ik bang: een sociaal isolement, gezondheidsproblemen. Toch overweeg ik om opnieuw te beginnen in het buitenland, op een plek waar niemand me kent. Daar kan ik mijn dromen verwezenlijken: eten waar ik zin in heb, gevoed worden, mijn geliefde voeden, samen dik worden. In deze leugen verder leven, dat houd ik niet veel langer vol.”

Wat is het?

Seksueel gedrag of  een seksuele fantasie die afwijkt van de heersende norm, oftewel een parafilie. In DSM-5 (handboek psychiatrie) zijn acht parafilieën omschreven, waaronder pedoseksualiteit en fetisjen. Feederism valt onder deze laatste categorie. Het is volgens psyonline.nl vergelijkbaar met sadomasochisme (SM): het seksuele verlangen om bedpartners pijn te laten ondergaan. Een crush fetisj: het seksueel opgewonden raken als voedsel, objecten of dieren met het lichaam geplet worden. Een bloed fetisj: het opgewonden raken door het zien of drinken van bloed. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt door iemand als opwindend ervaren. Mensen kunnen overal een seksueel laagje over gieten en geprikkeld worden door iets dat voor anderen geen seksuele betekenis heeft. Hoe een fetisj ontstaat is tot op heden nooit wetenschappelijk vastgelegd. Deskundigen hebben er verschillende ideeën over. De een denkt dat de hersengebieden te dicht bij elkaar liggen. De ander denkt dat het op jonge leeftijd onbewust wordt aangeleerd na het zien van één of meerdere beelden. Komt bijvoorbeeld iemand binnenlopen met gehakte laarzen en krijgt het kind tegelijkertijd een seksuele stimulus, dan kan daar een fetisj uit ontstaan. Iets wat aan te leren is, is in principe ook af te leren, denkt therapeut Joel Staffeleu. Hij heeft een eigen praktijk voor psychoseksuele therapie en behandelt geregeld patiënten met een parafilie. De werkstijl van Staffeleu is te omschrijven als praktisch, no-nonsense en empathisch. In zijn behandelingen van fetisjen staat het controleren ervan voorop. De kunst is om niet toe te geven aan het verlangen. Ook wordt nagegaan waar de fetisj vandaan komt, om zo mogelijk de gedachtegang te veranderen.

Liefde?

Feederism komt in Nederland nauwelijks voor, weet psychoseksuele therapeut Joel Staffeleu. Het aantal echte feederrelaties kan volgens hem op twee handen geteld worden. Toch lopen er een stuk meer mensen rond met dezelfde gevoelens als Ronny en Maartje. Zo is er bijvoorbeeld een hele industrie rondom flinke vrouwen: Big Beautiful Women (BBW) en SuperSized Big Beautiful Women (SSBBW). Daartussen zitten ook mannen en vrouwen met feedergevoelens. In een feederrelatie is altijd sprake van gelijkwaardigheid, vertelt Staffeleu; de levensstijl is ten slotte een keuze van beiden. Op zekere hoogte is het vergelijkbaar met een SM relatie: de man kan behoorlijk dominant zijn, de vrouw is onderdanig en volgzaam. Bij feederism is volgens Staffeleu niet alleen sprake van een fetisj. Ook lijdt de feeder aan een seksstoornis en de feedee aan een afhankelijkheidsstoornis. Zij heeft alles over voor haar geliefde, uit angst hem kwijt te raken. Of er in dergelijke relaties sprake is van echte liefde, is volgens Staffeleu maar de vraag. “Blijft de feeder bij haar wanneer zij niet meer voor hem wil aankomen?”